Een panacee voor de migratiecrisis bestaat niet, een sterk compromis wel.

Het is zeer te waarderen dat ik wekelijks mails van jullie mag ontvangen met vragen, op- of aanmerkingen over verschillende Europese vraagstukken. Migratie is daarbij een veelbesproken onderwerp. Het is een debat waarbij de spanningen hoog oplopen. Hier in Europa, maar ook in ons eigen Nederland. Eén simpele oplossing is er helaas niet, daarom hebben we ons toegewijd aan een migratiepact dat geschikt is voor de beoogde doelen en antwoord geeft op de behoeften van deze tijd.

Om weer grip te krijgen op migratie moeten we de voortdurend toenemende irreguliere aankomsten in Europa zien te controleren. Zodat lidstaten die haar grenzen bereikt hebben -of snel zullen bereiken- weer kunnen voldoen aan redelijke verwachtingen op het gebied van opvangcapaciteit en procedures.

Afgelopen week vroeg de rechts-populistische fractie in het Europees Parlement een debat aan over het uitbesteden van migratie. Het tweeten van rechts-populistische uitspraken is natuurlijk veel makkelijker dan daadwerkelijk deelnemen aan de oplossing door op te komen dagen aan de onderhandelingstafel.

Het is en blijft een juridisch en bovenal humane plicht om ook onze hulp te bieden aan mensen in nood.
We hebben niet alleen een Europese, maar ook een humane benadering nodig. Dat vraagt opnieuw om grip, zodat er ruimte is om hen in nood op te vangen.

Dat houdt in, het verdienmodel van mensensmokkelaars doorbreken, het beter beschermen van onze grenzen, gevaarlijke vertrekken zien te voorkomen en zorgen dat mensen die geen recht op verblijf hebben terugkeren. Partnerschappen met landen van herkomst en transit vormen de hoeksteen. Europa moet daarin samenwerken en als EU (gezamenlijk) het gesprek aangaan met derde landen (en niet een voor een apart op bezoek te gaan bij bijvoorbeeld onze zuiderburen). Natuurlijk moeten oplossingen los van de externe dimensie ook intern worden gezocht. Het vertrouwen tussen de lidstaten moet weer hersteld worden en er moet weer ruimte komen voor échte solidariteit waarbij lidstaten ook financieel of materieel kunnen bijdragen.